اسلام
دکتر شریعتی: نامم را پدرم انتخاب کرد، نام خانوادگی ام را اجدادم! دیگر بس است، راهم را خودم انتخاب می کنم....اسلام
دکتر شریعتی: نامم را پدرم انتخاب کرد، نام خانوادگی ام را اجدادم! دیگر بس است، راهم را خودم انتخاب می کنم....دل بی دلبری دارم خدایا
دل بی دلبری دارم خدایا
دل بی دلبری دارم خدایا
سر بی سروری دارم خدایا
به شوق روزگاری بی تب و تاب
به سویت حسرتی دارم خدایا
دل ولگرد و پست و بی ادب چون
سبکسر بچه ای دارم خدایا
تنم خسته، دلم رفته، شبم تار
چه نا اهل دلی دارم خدایا
به عمرم حسرتی حاصل نمودم
هوای غفلتی دارم خدایا
به درگاه عزیزت من نیازم
که عمر رفته ای دارم خدایا
نمی دانم که این قفل دل تار
به جرم فتنه ای دارم خدایا ؟
به شب هرشب دل رنجورم ای دوست
به دل ناگفته ای دارم خدایا
به شوق یک سحر پر ناله و سوز
هوای خلوتی دارم خدایا
به امید نگاه نازنینت
دو چشمان تری دارم خدایا
بیا و دلبر یک دانه ام باش
که دل بی دلبری دارم خدایا
بیا و سرور کاشانه ام باش
که سر بی سروری دارم خدایا
بیا و مرهم زخم دلم باش
که دل پر زخمه ای دارم خدایا
بیا آبی به کام تشنه ام باش
که لب پر تشنه ای دارم خدایا
بیا و طاقت این ناتوان باش
که جسم خسته ای دارم خدایا
بیا نوری به چشم تار من باش
که چشم بسته ای دارم خدایا
بیا میل خودت در جان من باش
که فقل بسته ای دارم خدایا
بیا تنها نوای نای من باش
نوای خسته ای دارم خدایا
بیا اندیشه ام را بال و پر باش
که ذهن بسته ای دارم خدایا
بیا حاکم به جسم و جان من باش
که دل آشفته ای دارم خدایا
بیا ای نازنین پروردگارم
که شوق غمزه ای دارم خدایا
بیا تنها تو را خواهم حبیبا
توان قطره ای دارم خدایا
بیا یارب تو ربی و رحیمی
خدا دوردانه ای دارم خدایا
داستان احمدک
داستان احمدک
معلم چو آمد به ناگه کلاس
چو شهری فرو ریخته خاموش شد
سخن های ناگفته در مغز ها
به لب نارسیده فراموش شد
معلم زکار مداوم
غضبناک و فرسوده خسته بود
جوان بود در عنفوان شباب
جوانی بر او رخت بر بسته بود
سکوت کلاس غم آلود را
صدای درشت معلم شکست
زجا احمدک جست بند دلش
از آن بی خبر بانگ ناگه شکست
بیا احمد درس دیروز را
بخوان تا ببینم که سعدی چه گفت
ولی احمدک درس ناخوانده بود
بجز آنکه دیروز آنی شکفت
زبانش به لکنت بیافتاد و گفت
بنی آدم اعضای یکدیگرند
وجودش به یکباره فریاد زد ...
که در آفرینش زیک گوهرند
زبان و دلش گفت بی اختیار
چو عضوی به درد آورد روزگار
دگر عضوها را نماند قرار
تو کز .... تو ... تو ... تو ... تو کز ...
ولی یادش نبود
جهان پیش چشمش سیه پوش شد
در آن عمر کوتاه
خاطرش نمیداد جز آن پیاپی دگر
معلم به لحنی گران
چرا احمد کودن بی شعور
نخواندی چنین درس آسان بگو
مگر چیست فرق تو با دیگران
عرق از جبین احمدک پاک کرد
خدایا چه می گوید آموزگار
نمیداند که آیا در روزگار
بود فرق بین دارا و ندار
بگو تا حقایق بداند
به آهستگی بینوا گفت :
به زیر لب و با قلب پاک
که آنها به دامان مادر خوشند
و من بی وجودش نهم سر به خاک
به مال پدر تکیه دادند و بس.
من از روی اجبارو ترس پدر
دست شستم ز درس
کنم با پدر پینه دوزی و کار
ببین دست پر پینه ام شاهد است
معلم بکوبید پا بر زمین
که این قلب پر از کینه است
به من چه که دستت پر از پینه است
رود یک پسر نزد ناظم که او
به همراه یک فلک آورد
نماید پر از پینه پاهای تو
ز چوبی که بهر کتک آورد
دل احمدک آزرده و ریش گشت
کور سویی جهید
به یاد آمدش شعر سعدی و گفت :
ببین یادم آمد کمی صبر کن ...
تو کز محنت دیگران بی غمی
نشاید که نامت نهند آدمی
